به گزارش«آی‌پسند» به نقل از باشگاه خبرنگاران، با اینکه تنها دو سال از آغاز دهه 90 گذشته است و نمی‌توان تحلیل کاملی از آثار دهه 90 داشت اما گذشت این دو سال نشان می‌دهد که فیلم‌سازان آن طور که باید به دنبال فیلمهای با محتوا نیستند و این نوع عملکرد آنها شاید به محدودیت در پرداخت سوژه‌ها و سلیقه‌های مسئولان برمی‌گردد.
در سال 90 شاید تعداد محدودی از فیلم ها جزء فیلم‌هایی بودند که از نظر فیلم‌نامه و کارگردانی موفق بودند و به همین منظور از استقبال خوبی نیز برخوردار شدند که تنها می‌توان به 3 یا 4 مورد آنها اشاره کرد؛ اما در سال 91 که نیمی از آن نیز گذشته است تنها فیلم «خوابم می‌آد» از کارگردانی و فیلم‌نامه خوب بهره برد و با استقبال خوبی هم مواجه شد. نکته قابل توجه در افت فیلم های دو سال اخیر سینمای ایران، کاستی فیلم های بامضمون و بامحتوا است که باعث قهر مردم از سینما شده است.
سینمای ایران با وجود مدیریت نامناسب و عدم توجه فیلم‌سازان به تولید فیلمهای فاخر روند مناسبی را طی نمی‌کند و با ادامه‌ی چنین روندی خورشید سینمای ایران غروب خواهد کرد و تنها به تک جرقه‌ها بسنده می کند تا شاید با این جرقه‌های کوتاه بتواند به بهبود سینما کمک کند، که این اتفاق نخواهد افتاد.
"ورود آقایان ممنوع" به کارگردانی رامبد جوان از همان ابتدای اکران قدرت اقتصادی خود را به رخ کشید. استفاده از یک تصمیم حرفه‌ای و خلق موقعیت‌های کمیک از دلایل موفقیت این فیلم است که به واسطه بازی خوب ویشکا آسایش توانست اولین جایزه سیمرغ را در یک فیلم کمدی کسب کند.
"جدایی نادر از سیمین" ساخته دیگر و موفق اصغر فرهادی، فیلمی حساب شده با رعایت جزئی‌ترین مختصات در روایت است که در آن به انتقاد از معضل دروغگویی و آسیب‌ها و تبعات منفی آن برای زندگی در جامعه پرداخته است و به همین منظور توانست جایزه اسکار را دریافت کند.
فیلم "اینجا بدون من" بهرام توکلی اقتباسی هوشمندانه است که با بیان مرز درست میان واقعیت و رویا از آثار موفق به نمایش درآمده در سال 90 به شمار می‌آید. اگرچه شخصیت‌های داستان تلخ است اما با یک پایان رویایی پیام خوشبختی را منعکس می‌کند.
همچنین فیلم "یه حبه قند" ساخته رضا میرکریمی نیز از تولیدات سال 90 است که زندگی یک خانواده ایرانی و سنت‌های آنها را روایت می‌کند؛ در بستری که دختری جوان در این خانواده تصمیم به ازدواج دارد و ذوق و علاقه خانواده ای که در به ثمر رساندن این ازدواج از خود نشان می‌دهند. یه حبه قند از شایسته‌ترین فیلم‌هایی است که گذشته و خانواده‌ی ایرانی را یادآوری می‌کند و چه حیف که نتوانست به دلایلی فرصت حضور در اسکار را پیدا کند.
"خوابم می‌آد" تنها فیلمی بود که در سال 91 توانست نظر منتقدان و مردم را جلب کند و یکی از دلایل آن نگاه متفاوت رضا عطاران به مقوله فقر و بی‌پولی است.
"خوابم می آد" در عین حال که موضوع تلخی دارد اما کارگردان تصاویر کمدی را برای پنهان کردن این تلخی‌ها استفاده کرده است و به عنوان یک اثر کمدی می‌توان به لحاظ ساختار جدید و انتخاب موضوع متناسب با شرایط حاضر جامعه آن را موفق دانست.
