یه کارایی ساده‌ای هست که ممکنه طبق عادت و بدون توجه به تاثیر اون‌ها تو وجهه اجتماعی‌مون انجام بدیم. ممکنه به خاطر انجام ندادن این کارا هیچ وقت کسی به ما تذکر نده، اما با انجام این کارها احترام زیادی رو به خودمون جلب می‌کنیم.
یکی از این رفتارها موقع ورود یا خروج از درها اتفاق می‌افته. اگه همیشه تو چارچوب هر دری حق تقدم رو به دیگران بدید، حداکثر چند ثانیه بعد از اون آدم قبلی از در رد می‌شید، ولی این احترام ساده تو روابط شما بازخورد خودش رو نشون می‌ده.
ممکنه کسی که همزمان با شما پشت در ایستاده همسایه آپارتمان یا همکار شما باشه. یک لحظه کنار بکشید و با یه لبخند جمله طلایی خواهش میکنم، شما بفرمایید رو به زبون بیارید. این کار شما فقط یه معنی ساده داره: من به شما احترام می‌ذارم و یک نتیجه هم پشت‌سرش میاد: من هم به شما احترام می‌ذارم. اگر همین کار رو موقع خروج از در یه فروشگاه با یک غریبه هم انجام بدید که ممکنه هیچ وقت دیگه تو زندگی‌تون نبینیدش، یعنی شما احترام گذاشتن به دیگران رو جزو رفتارهای شخصی‌تون کردید.
مطمئن باشید این کار شما چنان تاثیر خوبی روی دیگران می‌ذاره که همه رو تشویق به رفتاری دوستانه و محترمانه با دیگران می‌کنه.
به همه درها می‌شه به چشم یه تمرین برای خوب بودن نگاه کرد. هر دری رو با لبخند باز کنید و از هر دری با لبخند و احترام عبور کنید. رفتار ما بلندتر و واضح‌تر از کلمات صحبت می‌کنن.
