نام کتاب : بوف کور

نویسنده : صادق هدایت

در زندگی زخم هایی هست که مثل خوره در انزوا روح را آهسته می خورد و می تراشد.
این دردها را نمی شود به کسی اظهار کرد، چون عموما عادت دارند که این دردهای باورنکردنی را جزو اتفاقات و پیش درآمدهای نادر و عجیب بشمارند و اگر کسی بگوید یا بنویسد، مردم بر سبیل عقاید جاری و عقاید خودشان سعی می کنند آنرا با لبخند شکاک و تمسخرآمیز تلقی بکنند – زیرا بشر هنوز چاره و دوایی برایش پیدا نکرده و تنها داروی آن فراموشی به توسط شراب و خواب مصنوعی به وسیله افیون و مواد مخدره است – ولی افسوس که تاثیر اینگونه داروها موقت است و به جای تسکین، پس از مدتی بر شدت درد می افزاید.
آیا روزی به اسرار این اتفاقات ماورای طبیعی، این انعکاس سایه‌ی روح که در حالت اغمای و برزخ بین خواب و بیداری جلوه می کند کسی پی خواهد برد ؟
من فقط به شرح یکی از این پیش آمدها می پردازم که برای خودم اتفاق افتاده و به قدری مرا تکان داده که هرگز فراموش نخواهم کرد و نشان شوم آن تا زنده ام، از روز ازل تا ابد آن جا که خارج از فهم و ادراک بشر است زندگی مرا زهرآلود خواهد کرد – زهرآلود نوشتم، ولی می خواستم بگویم: داغ آن را همیشه با خودم داشته و خواهم داشت.
من سعی خواهم کرد آن چه را که یادم هست، آنچه را که از ارتباط وقایع در نظرم مانده بنویسم، شاید بتوانم راجع به آن یک قضاوت کلی بکنم؛ نه، فقط اطمینان حاصل بکنم و یا اصلا خودم بتوانم باور کنم – چون برای من اهمیتی ندارد که دیگران باور کنند یا نکنند – فقط می ترسم که فردا بمیرم و هنوز خودم را نشناخته باشم – زیرا در طی تجربیات زندگی به این مطلب برخوردم که چه ورطه‌ی هولناکی میان من و دیگران وجود دارد و فهمیدم که تا ممکن است باید خاموش شد، تا ممکن است باید افکار خودم را برای خودم نگهدارم و اگر حالا تصمیم گرفتم که بنویسم، فقط برای این‌ست که خودم را به سایه ام معرفی کنم …(برای خواندن ادامه داستان، کتاب را دانلود کنید)

ادامه مطلب...

نام کتاب : توپ مرواری
نویسنده : صادق هدایت

توپ مرواری کتابی است تاریخی که صادق هدایت با دستاویز کردن توپ مرواری نوشته است. کتاب در قالب طنز است. توپ مرواری توپی است که آخرین باری که آن را دیدم در ورودی یک ساختمان نظامی در خیابان سی تیر فعلی و قوام السلطنه سابق بود. گویا ساختمانی وابسته به وزارت خارجه است. هدایت رد حضور توپ در ایران را می‌گیرد و با آن در تاریخ به عقب بر می‌گردد. و این گونه است که  از خامه عنبر سرشتش کتابی تاریخی و  بی تا، در صد و بیست صفحه به رشته تحریر در می‌آید.

ادامه مطلب...

نام داستان : تخت ابونصر
نویسنده : صادق هدایت
سال دوم بود که گروه کاوش «متروپولیتین میوزیوم شیکاگو» نزدیک شیراز، بالای تپه «تخت ابونصر» کاوش های علمی می کرد، ولی به غیر از قبرهای تنگ و ترش که اغلب استخوان چندین نفر در آنها یافت می شد، کوزه های قرمز، بلونی، سرپوشهای برنزی، پیکان های سه پهلو، گوشواره، انگشتر، گردنبند های مهره ای، النگو، خنجر، سکه اسکندر و هراکلیوس و یک شمعدان بزرگ سه پایه چیز قابل توجهی پیدا نکرده بود.
دکتر وارنر Warner که متخصص آرکئولوژی و زبانهای مرده بود بیهوده سعی می کرد از روی مهره های استوانه ای که خطوط میخی و اشکال انسان و یا حیوانات را داشت و یا علامات ظروف سفالی تحقیقات تاریخی بکند، گورست Gorest و فریمن Freeman که همکارانش بودند، با لباس زرد و چروک خورده، بازوهای لخت و ساقهای برهنه که زیر تابش آفتاب سوخته شده بود کلاه کتانی به سر و دوسیه زیر بغل، از صبح تا شام مشغول راهنمایی کارگران، یادداشت، عکسبرداری و کاوش بودند ولیکن پیوسته به کلکسیون تیله شکسته افزوده میشد، بطوریکه کم کم هرسه نفر دلسرد شده و تصمیم کرفته بودند که تا آخر سال را کجدار و مریز نموده، سال آینده به حفریات خاتمه دهند.
گویا میسیون ابتدا گول دروازه و سنگهای تخت جمشید را خورده بود که به این محل حمل شده بود و فقط سر در آن از سنگ سیاه برپا بود در صورتیکه چندین تخت سنگ دیگر از همان جنس که عبارت بود از بدنه و جرز بدون ترتیب روی زمین افتاده بود و حتی شکسته یکی از این سنگها جزو مصالح ساختمان بکار رفته بود. و آثار یک رج پله از زیر خاک درآمده بود که از تپه به پایین می رفت…. (برای خواندن ادامه، فایل را دانلود کنید)

ادامه مطلب...

نام کتاب : خاطرات سفر با موتورسیکلت
ارنستو چه‌گوارا
ترجمه : رضا برزگر

پیشگفتار : سفر و بی تابی های روح ارنستو (نوشته‌ی ارنستو گوارا لینچ ، پدر ارنستو چه‌گوارا)

آلبرتو گرانادای زیست شناس، برادر توماس و گریگوریو بود؛ دوستان مدرسه ای ارنستو.
روزی آمد و به ارنستو گفت : «شنیده ام عازم سفری به دور آمریکای جنوبی هستی. من هم با تو می آیم»
سال 1951 بود. در این زمان، ارنستو عاشق شده بود؛ عاشق دختری اهل کرودوبا. من و مادر ارنستو و همه اعضای خانواده گمان می کردیم همین روزها ارنستو با آن دختر طناز و دوست داشتنی ازدواج خواهد کرد. اما یک روز ارنستو آمد و گفت : «پدر! من عزم سفر دارم».
گفتم: «چه مدت طول خواهد کشید؟»
گفت: «یگ سال؛ شاید هم بیشتر؛ آخر می خواهم با موتورسیکلت همه آمریکای جنوبی را بگردم»
پرسیدم: «دوست دخترت را چه می کنی ؟»
گفت: «اگر دوستم داشته باشد، منتظرم می ماند»
گفتم: «خسته می شوی.»
گفت: «خسته خواهم شد.»
گفتم: «گرسنه می مانی.»
گفت: «میدانم»
گفتم: «ممکن است بمیری»
گفت: «برای مردن آماده ام.»
گفتم: «پس میروی؟»
گفت: «باید بروم!»

ادامه مطلب...

نام کتاب : آرش
نویسنده : بهرام بیضایی
نقاشی : فوزی تهرانی

ایشان، مردان، مردان ایران، با دل خود، با دل خود، با دل اندوهنار خود میگویند: ما اینک چه میتوانیم؟ که کمانهامان شکسته، تیرهامان بی نشان خورده، و بازوهایمان سست است. ورراست و چنین بود. زیرا ک ایشان از جنگ دراز آمده بودند. که جنگ درازشان سخت بود. که تیرانداز از تیر، و کماندار از کمان پیدا نبود. و بی نشان مردها هزار هزار، از سرزمینهای دور دور آمده بودند. از سرزمینی که کمان خوب دارد، یا آنکه کمندهاش سخت تابیده. از آنجا که برش چهارگونه باد میوزد، یا دشتی که درش پرآب ترین رود میرود. و چنین، هرکس از هرجا آمده بودند. اما از ایشان – از مردان – هرگز به سرزمین خود بازنگشتند، هیچ! و دلها پراندوه؛ که آسمان تاریک بود. که آسمان خود پیدا نبود. که خورشید گریخته بود که ماه پنهان شده، که ابر میبارد. و جز آذرخشی چند، و جز آذرخشی چند، هیچ روشنی بر جنگ و مرد جنگ نبود. و چگونه از زمین سرخ گیاه سبز بروید ؟ پس هیچگاه سبز از زمین سرخ نرست و درخت سبز زرد، و گل سرخ سیاه شد. و هر مرد گیاهی توفان زده بود کش پاک ریشه خشکیده … (برای خواندن ادامه کتاب، فایل را دانلود کنید)

ادامه مطلب...